Δρόμοι

Να περπατάω κάτω από τη γαλάζια σχισμή,

την τόσο ψηλή!

Να περπατάω δίχως οι καθρέφτες

να με βάζουν απέναντι,

νά ’μαι τόσο όμοιος μ’ εμένα!

Σιωπηλός να τραβάω, κι ας μακραίνει η σιωπή

τον κακοτράχαλο δρόμο.

Να περπατάω, και η ηχώ

να μη χαράζει της φωνής μου τον απόκρυφο δίσκο.

Το μεσημέρι, το μεσημέρι

πάντα, για να μην προηγούμαι του εαυτού μου,

και για να μην με ακολουθεί

να μην ακολουθεί τις διαταγές μου.

Βιαστικά, αφήνοντας πίσω την αιώνια

συνοδεία, μέχρι να μείνω μόνος μου,

μόνος, χωρίς μοναξιά.

X. Villaurrutia

Φωνόγραφοι

Η σιωπή μάς έχει συνθλίψει,

ως άχρηστους, στις γωνίες.

Και μας ροκανίζει

κάποιο πορτρέτο,

κάποια λέξη

κάποια σημείωση.

Το παρόν και το μέλλον

μας επινοούν

για να μη θρηνούμε…

Και η καρδιά,

η καρδιά η πιθηκίσια 

–χωρίς διαστολή ή συστολή–

τρελαίνεται απ’ τη βελόνα

και ματώνει με κραυγές

το παρελθόν της.

X. Villaurrutia