Κι αυτός χαμογελάει...

Γνωρίζω κάποιον κύριο που ηλίθιο τον νομίζουν,
γιατί, παράξενα μιλεί κι ένα μονόκλ φοράει,
γιατί, συχνάζει μ᾿ άσεμνες και θλιβερές γυναίκες
και γιατί πάντα ότι του πείς αυτός χαμογελάει.

Που στέκει ώρες αμίλητος και σαν αφηρημένος,
και που όταν, τι έχει τον ρωτούν οι φίλοι μ᾿ απορία
αυτός κυττάζοντας αλλού αρχίζει να διηγιέται
η μίαν αισχρήν η μία πολύ παράξενη ιστορία.

Για μίαν εταίρα υστερική που ζεί κι όλο πεθαίνει,
για έναν τρελλό όπου ζητάει νάβρη τ᾿ όνειρό του,
για κάποιο γέρο που αγαπάει μ᾿ ανάστροφην αγάπη,
για μία γκριμάτσα τραγική κάποιου χλωμού Πιερρότου.

... Ξέρω ένα νέο που οι φίλοι του ηλίθιο τον νομίζουν,
γιατί για πράγματα πολύ περίεργα μιλάει
κι όσες φορές πασχίζουνε να τόνε συμβουλεύσουν
κυττά με περιφρόνηση και θλιβερά γελάει ...

Ν. Καββαδίας