Να σταματάς μπροστά στον ήλιο
Ύστερ' από την πτώση ή από το ξύπνημα
Ν' αφήνεις το θώρακα του χρόνου
Ν' αναπαύεσαι πάνω σ' ένα λευκό σύννεφο
Και να πίνεις στο διάφανο κρύσταλλο
Αέρα
Φως
Μι' αχτίδα στην άκρη του ποτηριού
Το πλανεμένο χέρι μου τίποτα δεν αδράχνει
Επί τέλους ολομόναχος θάχω ζήσει
Ίσαμε το τελευταίο πρωί
Χωρίς μια λέξη να μου έχει δείξει ποιος ήταν ο καλός δρόμος
P. Reverdy
