Κορίτσι μου και αδερφή,
Σκέψου την έκσταση
Να πάμε εκεί να ζήσουμε μαζί!
Ν' αγαπάμε όποτε θέλουμε,
Ν' αγαπάμε και να πεθαίνουμε
σε μια χώρα που είναι όπως εσύ!
Οι ήλιοι ποτισμένοι με νερό
Σε τούτο τον συννεφιασμένο ουρανό
Την ψυχή μου το ίδιο έλκουν
Τόσο μυστηριακά
Με τα μάτια σου τα απατηλά,
Που δακρυσμένα φέγγουν.
Εκεί, όλα είναι τάξη κι ομορφιά,
Λούσα, ηρεμία και ηδυπάθεια.
Έπιπλα γυαλιστερά,
Λουστραρισμένα απ' του χρόνου την μπογιά,
Θα διακοσμούσαν μας την κάμαρα·
Λουλούδια απ' τα πιο σπάνια
Μπλέκοντας τη μυρωδιά
Με μια αόριστη κεχριμπαριού μοσχοβολιά,
Οι οροφές πολυτελείς,
Ο καθρέφτης βαθύς,
Της Ανατολής η δόξα,
Όλα θα μίλαγαν εκεί
Μυστικά στην ψυχή
Στη μητρική της γλώσσα.
Εκεί, όλα είναι τάξη κι ομορφιά,
Λούσα, ηρεμία και ηδυπάθεια.
Δες στα κανάλια αυτά
Πώς κοιμούνται τα σκαριά
Που έχουν διάθεση φυγής.
Είναι για να ευχαριστούν την κάθε μία
Μικρή δική σου επιθυμία
Που έρχονται απ' τα πέρατα της γης.
— Οι ήλιοι που δύουν
Τα πεδία στολίζουν,
Τα κανάλια, τον οικισμό,
Με υακίνθους και χρυσάφι.
Ο κόσμος ησυχάζει
Μέσα σε φως ζεστό.
Εκεί, όλα είναι τάξη κι ομορφιά,
Λούσα, ηρεμία και ηδυπάθεια.
C. Baudelaire
