Η γη να επεκτείνεται δεξιά και αριστερά,
H εικόνα ζωντανή, καθένα μέρος στο καλύτερο του φως,
Η μουσική να εισρέει εκεί όπου είναι ποθητή, και να σταματάει εκεί όπου δεν είναι,
Η εύθυμη φωνή του δημόσιου δρόμου, το ζωηρό φρέσκο συναίσθημα του δρόμου.
Ω αυτοκινητόδρομε που ταξιδεύω, μου λες εσύ Μην με αφήσεις;
Λες Μην εξορμάς —αν με αφήσεις έχεις χαθεί;
Λες Είμαι ετοιμασμένος ήδη, είμαι καλά περπατημένος και μη απαρνημένος, τήρησέ με;
Ω δημόσιε δρόμε, εγώ απαντώ δεν φοβάμαι να σ' αφήσω, όμως σε αγαπώ,
Με εκφράζεις καλύτερα απ’ ό,τι μπορώ να εκφράσω τον εαυτό μου,
Θα ‘σαι για μένα πιο πολλά από το ποίημά μου.
Σκέφτομαι οι γενναίες πράξεις έχουνε όλες συλληφθεί στον ανοιχτό αέρα, και όλα τα ελεύθερα ποιήματα επίσης,
Σκέφτομαι θα μπορούσα κι εγώ ο ίδιος να σταματήσω εδώ και θαύματα να κάνω,
Σκέφτομαι καθετί που θα συναντήσω στον δρόμο θα μου αρέσει, και σε όποιον με αντικρίσει θα αρέσω,
Σκέφτομαι όποιος βλέπω θα πρέπει να ‘ναι ευτυχισμένος.
W. Whitman
