Τα νεύρα του γυµνώνει ο ήρωάς µου στον καρπό µου
που κυβερνάει από καρπό σε ώµο, ξεσκεπάζει
το κεφάλι σαν στοιχειό αποκοιµισµένο
πάνω στο θνητό µου κυβερνήτη,
την ένδοξη εκείνη ράχη που ανεβαίνει όλο στροφές και συ-
στροφές.
Κι αυτά τα νεύρα, δύστυχα, κουβάρι προς την κάρα,
σπέρνουν φωτιά στο ερωτόπληκτο χαρτί.
Αρπάζοµαι απ’ τον έρωτα µε άναρχη γραφή
που αρθρώνει όλη του έρωτα την πείνα και διδάσκει
στη σελίδα την αρρώστια του κενού.
Γυµνώνει τα πλευρά µου ο ήρωάς µου
και βλέπει την καρδιά του:
πατάει γυµνή σαν Αφροδίτη
στης σάρκας την ακτή, πλεξούδα αιµάτινη ανεµίζει·
γυµνώνει το νεφρό της προσδοκίας
και υπόσχεται µια θερµή µυστική.
Αρπάζει απ’ το χερούλι τη συσκευή των νεύρων,
δοξολογώντας τη θνητή παραδροµή
του έρωτα και του θανάτου, πανάθλιες κι οι δυο αποµιµήσεις
κλέφτη,
και βέβαια το µέγα βασιλιά της πείνας·
τραβά την αλυσίδα, κινείται η δεξαµενή.
D. Thomas
