και το χεράκι απλώθηκε της νιας
να κόψει ένα κλαδάκι απ’ τα κλαδιά
της πυκνοφουντωμένης μυρσινιάς.
Κι η μυρσινιά τής είπε· —Ω κόρη, μη!
Ζω τώρα μια ζωή υποταχτικιάς,
όλο το βιος μου θα μου χρειαστεί,
να χαρίσω ούτε φύλλο δε μπορώ,
δεν είμαι τώρα του έρωτα δεντρί,
της εκδίκησης είμαι το ιερό.
Στα κλωνάρια μου κάποιος αποκάτου
μου εμπιστεύτηκε κάποιο θησαυρό,
σπαθιά, μαχαίρια. Αρμόδιος τ’ όνομά του.—
Κ. Παλαμάς
