Δροσερή, μικρούλα οπούνε
Η καλύβα του ψαρά!
Λες πουλάκι τη θαρρούνε
Τα ρηχά νερά.
Και δειλά την τριγυρνούνε
Μη σκιαχθή καμμιά φορά
Και ν' ανοίξη την ιδούνε
Γλήγορα φτερά.
Και της κλειούνε μ' αλαφρό
Με κλουβάκι από αφρό,
Μήπως φύγη, κάθε μέρος.
Του ψαρά φωλιά είν' αυτή·
Όμως βρίσκει ζηλευτή
Μέσα της φωλιά −κι' ο έρως!
Κ. Παλαμάς
