Η Ελπίς ηδύνει επί καιρόν
τον βίον τον ανιαρόν,
αλλ’ όταν μένει ελπίς κενή,
δεν είναι πλέον ηδονή.
Μου φέρεσθε μετά πολλής
φιλοφροσύνης, ω Φυλλίς,
ας έλειπεν αυτός ο κόπος,
ίνα μη ήλπιζον ασκόπως.
Αναμονή τοσούτον χρόνον
τον ζήλον μου τον εξαντλεί
κι ο τάφος θα με σώσει μόνον.
Αν και μου φέρεσθε καλή,
απήλπισα οριστικώς,
ενώ ελπίζω διαρκώς.
τον βίον τον ανιαρόν,
αλλ’ όταν μένει ελπίς κενή,
δεν είναι πλέον ηδονή.
Μου φέρεσθε μετά πολλής
φιλοφροσύνης, ω Φυλλίς,
ας έλειπεν αυτός ο κόπος,
ίνα μη ήλπιζον ασκόπως.
Αναμονή τοσούτον χρόνον
τον ζήλον μου τον εξαντλεί
κι ο τάφος θα με σώσει μόνον.
Αν και μου φέρεσθε καλή,
απήλπισα οριστικώς,
ενώ ελπίζω διαρκώς.
Κ. Βάρναλης