Πολτός ο πολιτισμός

Πολτός ο πολιτισμός του νυν 

συνονθύλευμα άπειρων στοιχείων 

αδυσώπητη η πληροφόρηση ρέει 

ακράτεια ακατέργαστων πρώτων υλών.

Πολτός ο πολιτισμός του νυν 

σε ουτοπίες ακατάσχετου κερματισμού 

ένας αχταρμάς από άμορφα σχήματα 

ή κατασκευές γεωμετρικές, αφηρημένες,

Πολτός ο πολιτισμός του νυν 

δίχως οργάνωση θρύψαλα αισθητικής 

παραγωγή υπερβολών με υψηλό πυρετό 

που δεν αποβλέπει πια σε τίποτε.

Πολτός ο πολιτισμός σήμερα 

η τέχνη κατάντησε τεχνολογία 

οι μηχανές τα μυαλά έχουν ακυρώσει 

τα μαθηματικά παραμέρισαν τη διαίσθηση.

Πολιτισμός πολτώδης της εποχής 

εξόρισε το μυστήριο στην πολυσημία 

η αινιγματικότητα έγινε σταυρόλεξο 

και το άγνωστο είναι θέμα χρόνου.

Η ομορφιά κατακρεουργήθηκε 

η αρμονία απαγορευμένη διά ροπάλου 

η ευχαρίστηση εκδιώχτηκε απ' την αισθητική 

η ευαισθησία πνίγηκε στην ασχήμια.

W. Puchner

Προσωπικό

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει

μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή

δεν αξίζει τον κόπο.

Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη

κι ας μην είναι όπως παλιά,

δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,

κουράστηκε ίσως σαν καθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες

σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς

που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω

τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,

δε θα πει πως δεν έχουμε

μοίρα στον ήλιο, έχουμε

τη δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος

και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας

ψωμάκια μικρά της αποδημίας

κι ελπίζουνε τα παιδιά μας

σε καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι

και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι

για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,

μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,

αν αλλάζαμε θα ’μαστε πάλι

δυο άγνωστοι και θ’ αρχίζαμε

απ’ το άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς

πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,

διακοπή αίματος και κρυώνουν

τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό

να φορτίσει πάλι τα μέλη

με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς

και δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο

για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά

και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη

κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές

και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά

και καμένα, θέλοντας ο καθένας

να ’ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο

και πηγή, κατά τις περιστάσεις

ή και όλα μαζί στην ανάγκη,

δε θα πει πως εγώ δεν μπορώ

να γίνω κάτι απ’ αυτά ή και όλα μαζί,

κι αν είναι να περάσω

μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–

ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.

Μ. Γκανάς

Γιατί γράφω

Γράφω για να περάσει η ώρα 

να γεμίσει το κενό ενός διαστήματος

όπου ο άδειος χρόνος χάσκει 

σα μαύρη τρύπα να με καταβροχθίσει 

και υποφέρω τον πόνο του τίποτε 

δίχως δράση και αντίδραση· έστω.

Η νεκρή ώρα ν' ανασταίνεται δύσκολο

νυσταγμένη χασμουριέται στου εραστή 

το πρόσωπο που δοκιμάζει τα μάγια 

που έμαθε στη δημιουργική γραφή 

στο μάθημα του εξ ορισμού αδύνατου.

Γράφω για να ξεγελάσω το χρόνο· 

δήθεν δεν μπορώ ν' ασχοληθώ μ' αυτόν.

Τα σύντομα είναι τα δύσκολα. 

Τα άλλα, πεζογραφία.

W. Puchner

Ο συνένοχος

Με σταυρώνουν κι εγώ πρέπει να 'μαι τα καρφιά κι ο σταυρός. 

Μου προσφέρουν το ποτήριο και πρέπει εγώ να 'μαι το κώνειο. 

Μ' εξαπατούν κι εγώ πρέπει να 'μαι το ψέμα. 

Με καίνε και πρέπει εγώ να 'μαι η κόλαση. 

Οφείλω να μεγαλύνω και να ευλογώ την κάθε στιγμή του χρόνου.

Τροφή μου είναι τα πάντα. 

Το ακριβές βάρος του σύμπαντος, η ταπείνωση, η δοξολογία. 

Πρέπει να συγχωρώ αυτόν που με πληγώνει. 

Η ευτυχία μου ή η δυστυχία μου δεν έχουν σημασία. 

Είμαι ο ποιητής.

J. Borges

Δύναμη ο λόγος

Δύναμη ο λόγος, καταλυτική, συντριπτική 

και το στόμα όπλο θανατηφόρο 

η πένα βέλος την πανούκλα καρφώνει 

στου εγκέφαλου την ευαίσθητη σάρκα 

η σελίδα καταδίκη, η βίβλος συμφορά.

Το γραπτό δεν ξεγράφεται, ο λόγος στέκει

στα αχανή πεδία της διάρκειας ορόσημο 

σε πέτρα και πάπυρο, κακά μαντάτα

και την ποίηση, μην την ερμηνεύσεις 

θα ξεχυθούν του μέλλοντος τα δαιμόνια.

W. Puchner

Ο Κουρσάρος

Στου Μωριά τα κορφοβούνια, πορφυρά

ντυμένος κάλλη Αργοκατεβαίνει ο ήλιος μες

της δύσης την αγκάλη.

Όχι, οι λάμψεις του δεν είναι θαμπερές καθώς

στις χώρες Του Βορρά, 

μα φεγγοβόλες, διάφανες και χρυσοφόρες. 

Όταν ήσυχα στον πόντο τις

αχτίνες του καρφώνει,

Τις σπιθοβόλες κορφούλες των κυματισμών

χρυσώνει.

Αποχαιρετά την Ύδρα και το βράχο της

Αιγίνης Με στερνό χαμόγελο ο Θεός της

Ρωμιοσύνης. Πάντοτε ποθεί να βλέπει 

την αγαπητή του χώρα,

Αν κι αυτή λαμπρές θυσίες δεν του κάνει 

πλέον τώρα.

L. Byron 

Ειδικά όταν ο άνεµος του Οκτώβρη

Ειδικά όταν ο άνεµος του Οκτώβρη

µε δάχτυλα ξεπαγιασµένα µαστίζει τα µαλλιά µου, 

πιασµένος στη δαγκάνα του ήλιου, ανάβω δρόµο

και αναπτύσσω ίσκιο κάβουρα στη γη. 

Πουλιά χαλούν τον κόσµο την ακτή, 

βήχουν κοράκια στα παλούκια του χειµώνα, 

κι ανάστατη η καρδιά µου τροµάζει τη λαλιά της, 

χύνει το αίµα συλλαβών κι αποξηραίνει λέξεις. 

Επιπρόσθετα, κλεισµένος σ’ έναν πύργο λεκτικό, 

επισηµαίνω προς το βάθος του ορίζοντα να φεύγουν

προτάσεις σαν βαθύσκιωτες γυναίκες φυλλωσιές, 

σειρές ολόκληρες αστρόφραστα παιδιά στο πάρκο. 

Κάποιοι γυρεύουν να σε φτιάξω από φωνήεντες οξιές, 

κάποιοι από δρύινες φωνές, µε ρίζες

ποικίλων όσων αγκαθιών να σε υποµνήσω, 

κι άλλοι µε λόγια του νερού γυρεύουν να σε πλάσω. 

Πίσω απ’ το βάζο µε τις φτέρες αιωρείται το εκκρεµές, 

µου λέει τη λέξη απ’ ώρα, το µήνυµα του νεύρου

πετάει στης πλάκας την αιχµή, το πρωινό αναγγέλλει

στον κόκορα ποιος άνεµος φυσάει. 

Κάποιοι γυρεύουν να σε φτιάξω απ’ τα σηµεία των αγρών· 

σηµατωρός χορτάρι, που µου δείχνει όσα γνωρίζω, 

στο µάτι αποχωρίζεται χειµώνα και σκουλήκι. 

Με τις ντροπές του κόρακα άλλοι γυρεύουν να σε πλάσω.

D. Thomas

Δεν παραδίνομαι

Όλοι αυτοί ήθελαν να κατεβάσω από τα ύψη τη μέλισσά μου και την παντιέρα μου και, ακολουθώντας το σημάδι του λυκόφωτος, να δηλώσω δημοσίως το λάθος μου, και το παράσημο να λάβω του αποστάτη.

Κι εκείνη την κρίσιμη στιγμή έστησε απέναντί μου ο γηραιός κριτικός τη γκιλοτίνα, το ζήτημα δεν ήταν μεν σοβαρό, αλλά και ασήμαντο δεν το 'λεγες, και, λες κι εγώ ήμουν κράτος όπου είχε ξεσπάσει ξαφνικά επανάσταση, άρχισαν να βαρούν οι τρομπέτες ενάντια στο στήθος μου και κάτι μικροσκοπικά σκουλήκια να καταφθάνουν στα ουρητήρια, όπου ήταν ο Πιπιπασέιρο και φιλονικούσε διαρκώς με το Πιπί του.

P. Neruda

Η Τριήρης «Περιστέρα»

                                  Στον Γιώργο Σταινχάουερ

Με ρύγχος δελφινιού συντεθριμμένο, 

μ' εννιά σαγίτες στο δεξί της μάτι 

και μ' αδρανή πηδάλια και κουπιά 

προώρισται η τριήρης «Περιστέρα» 

να μελανιάσει στην κουκέτα.

Ιδέστε

πως τηνε σέρνουν με σκοινιά· ο νεώσοικος 

της παραγγέλλει να προσέχει τα τοιχώματα 

που 'ναι στενά και δεν χωρεί άλλος πόνος.

Εκείνη «ναί» με τον αυχένα· εξάλλου 

παρηγοριέται πλάι στην «Πελαγία» 

πρωτοξαδέλφη της, κι αυτή φαρμακωμένη. 

Τουλάχιστο θα σπάζουνε καρύδια 

μαζί συρρικνωμένες μες στο ναύσταθμο 

της Μουνιχίας η του Κανθάρου, αδιάφορο.

Ικμάδα δεν τους έμεινε ζωής, 

τα καραβόπανά τους ξεγραμμένα 

και το χειρότερο, που χέρια-πόδια 

οι μπόμπιρες της πολυκατοικίας 

τα σούρνουν, τα λουριάζουν στο υπόγειο.

Κατέβα, ξένε, αν θέλεις εξ ιδίας

να μάθεις πείρας πως ανασαλεύουν 

τα τελευταία ίχνη της θαλάσσης.

Εκεί θ' ακούσεις τη φωνή της «Περιστέρας» 

όταν μια μέρα –δεν είναι καιρός- 

άνοιξε τα φτερά για Σικελία

ποθούσα δότειρα να καταστεί 

της υποβρύχιας αρχαιολογίας.

Κ. Χαραλαμπίδης 

Όταν κι οι πέντε υπαίθριες αισθήσεις µου θα βλέπουν

Όταν κι οι πέντε υπαίθριες αισθήσεις µου θα βλέπουν,

πώς χλοερά φυλλοµετρούν τα δάχτυλα θα λησµονήσουν

και θα κοιτάζουν, µε µάτια φυλλωσιά µισό φεγγάρι

κέλυφος νέων αστεριών, µια χούφτα αστέρια,

πώς περιστέλλει ο έρωτας στην παγωνιά βλαστούς

και πώς ξεχειµωνιάζει.

Ψίθυροι αυτιά θα βλέπουν να σαλπίζει

ο θρίαµβος του έρωτα µελτέµια και κοχύλια

σε παράφωνο γιαλό· δαρµένη ωσότου

συλλαβή, µια γλώσσα λίγκας θα ουρλιάζει

πως οι γλυκές πληγές γιατρεύονται µε πίκρα.

Τα ρουθούνια µου θα βλέπουν

την ανάσα της να καίγεται σαν βάτος.

Η µια µεγάλη µου καρδιά έχει συµπαραστάτες

σ’ όλες τις χώρες του έρωτα· ερευνούν, επαγρυπνούν·

κι όταν τυφλός ο ύπνος πέφτει πάνω

στις κατάσκοπες αισθήσεις, µένει

να αισθάνεται η καρδιά, κι αν έστω οι πέντε

αισθήσεις κοιµηθούν.

D. Thomas 

Όχι, Κύριοι

Μάταια με παρακολουθούν όλοι αυτοί που περιμένουν 

πως θα στηθώ εγώ ποτέ μου στη γωνία να πουλήσω 

τα όπλα μου, τον νού μου, τις ελπίδες μου. 

Δεν υπήρξε μέρα να μην ακούσω απειλές, 

καλοπιάσματα, οργή, ψέματα, ποτέ όμως εγώ 

δεν έκανα ούτε βήμα έξω απ' το αστέρι μου.

P. Neruda

Με µαστοριά ή πονηριά

Με µαστοριά ή πονηριά, 

στην ησυχία της νύχτας ασκηµένη, 

όταν µονάχα το φεγγάρι πάνω ορµά

κι ειν’ οι εραστές κλινογερµένοι

µε τις πληγές τους αγκαλιά, 

ανάβω φως µελωδικό κι όλο δουλεύω, 

όχι για δόξα ή ψωµί, 

εγκώµια, συναλλαγές

σε αλαβάστρινες σκηνές, 

µα για κοινές απολαβές

που µυστικά η καρδιά τους µ’ ανασταίνει. 

Για τους έντιµους πολίτες που δεν ξέρουν

φεγγάρι άγριο τι σηµαίνει, εγώ, δε γράφω

ατέλειωτα χαρτιά τρικυµισµένα, 

ούτε για επώνυµους νεκρούς

µε αηδόνια και ψαλµούς, 

παρά µόνο για εραστές, 

γι’ αγκαλιές γεµάτες χρόνων τις πληγές, 

Γι’ αυτούς που δε ζητούν απολαβές, 

καν δεν γνωρίζουν την πονηριά µου ή τέχνη.

D. Thomas