Τα δάκρυά μας πουλιούνται στη Λαχαναγορά και κανείς δεν τ' αγοράζει. Ξεχνούνε πως και τα λάχανα με δάκρυα αγοράζονται κι εκείνα.
Άλλοτε είχε πέραση κι ο ιδρώτας. Μα τώρα χύνεται στο δρόμο και κανείς δεν τον μαζεύει. Με κάτι τέτοιες «εκκρίσεις ντεμοντέ» θ' ασχολούμεθα τώρα;
Εμείς ζούμε στον αιώνα της Δόξας! Με ηλεκτρονικούς εγκεφάλους, με ηλεκτρονικούς δασκάλους, ηλεκτρονικούς συζύγους, ηλεκτρονικούς εραστές.
Με τη φόρα που πήραμε – αύριο θα 'χουμε κι ηλεκτρονικές μητέρες! Που θα γεννάνε... νούμερα. Ψόφια, αλλά σοφά!
Μ. Λουντέμης
