βαθύσκια δάση - στριγγλάτε σαν αρμόνια.
Αιώνια πένθη κλαίνε και δονούν τις
κατάρατες ψυχές μας,
όπου ρόγχοι απ' τα παλιά μια φράση αρθρώνουν,
και τους απαντούν αντίλαλοι από De profundis.
Μισώ σε, Ωκεανέ - ναι! Ταραχή, αντιμάμαλα,
πατάγους το πνεύμα μου τα συναντάει κι εντός του•
τις δε καταστάσεις του νικημένου ανθρώπου,
με τους θρήνους και τις ύβρεις του άγους,
τ' αφτί μου τις ακούει και στο γριφώδες γέλιο της θαλάσσης.
Πως μ' ετερπές, ω Νύχτα! -
ιδίως δίχως τ' άστρα: αυτά τα σκεύη του φέγγους,
που το φως τους γλώσσα απ' όλους νοητή μιλάει...
Ο νους μου το κενό, το μαύρο και το αστόλιστο ζητάει!
Μα ενδύματα δεν είναι μήπως και φορέματα τα ερέβη;
Είναι όντως, ναι! -
και ντύνουν ό,τι απ' των ματιών μου τις πομόνες πετιέται,
που 'χε μες σε οικείου βλέμματος πεθάνει εικόνες.
C. Baudelaire
