Εσύ, ο πιο σοφός κι ο πιο ωραίος απ' τους αγγέλους,
Θεέ προδομένε από τη μοίρα και στερημένε από επαίνους,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Ω Πρίγκηπα της εξορίας που σ' αδίκησαν
Και που, νικημένος, πάντα ορθώνεσαι πιο δυνατός,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που, όλα τα ξέρεις, μεγάλε βασιλιά των υπόγειων κόσμων,
Οικείε θεραπευτή για τις ανθρώπινες αγωνίες,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ, ακόμη και στους λεπρούς, στους καταραμένους παρίες,
Διδάσκεις με την αγάπη τη γεύση του Παραδείσου,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Ω Εσύ, που με τη Θανή, τη γριά και δυνατή ερωμένη,
Γέννησες την ελπίδα, μια γοητευτική τρελή,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που δίνεις στον προγραμμένο το βλέμμα αυτό το γαλήνιο κι υψηλό
Που καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό γύρω απ' το ικρίωμα
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που ξέρεις σε ποιες γωνιές των φθονερών γαιών
Ο Θεός ζηλότυπος έκρυψε τα πολύτιμα πετράδια,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που το διορατικό σου βλέμμα αναγνωρίζει τις βαθιές σκευοθήκες
Όπου κοιμάται θαμμένο το πλήθος των μετάλλων,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που το πλατύ σου χέρι κρύβει τα βάραθρα
Στον υπνοβάτη που πλανιέται στων κτηρίων την άκρη,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που μαγικά πραύνεις τα γέρικα κόκαλα
Του αργοπορημένου μέθυσου πατημένου από τ' άλογα,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που για να παρηγορήσεις τον ευπαθή άνθρωπο που πάσχει
Μας έμαθες ν' ανακατεύουμε το νίτρο με το θειάφι,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που βάζεις το στίγμα σου, ω εύστροφε συνένοχε,
Πάνω στο μέτωπο του ανελέητου και κακού Κροίσου,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που βάζεις μες στα μάτια και μες στην καρδιά των κοριτσιών
Τη λατρεία της πληγής και την αγάπη των κουρελιών,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Στήριγμα των εξόριστων, φως των εφευρετών,
Εξομολογητή των κρεμασμένων και των συνωμοτών,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Πατέρα θετέ. εκείνων που μες στη μαύρη του οργή
Κυνήγησε από τον παράδεισο της γης, ο Πατέρας Θεός,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
C. Baudelaire
Θεέ προδομένε από τη μοίρα και στερημένε από επαίνους,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Ω Πρίγκηπα της εξορίας που σ' αδίκησαν
Και που, νικημένος, πάντα ορθώνεσαι πιο δυνατός,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που, όλα τα ξέρεις, μεγάλε βασιλιά των υπόγειων κόσμων,
Οικείε θεραπευτή για τις ανθρώπινες αγωνίες,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ, ακόμη και στους λεπρούς, στους καταραμένους παρίες,
Διδάσκεις με την αγάπη τη γεύση του Παραδείσου,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Ω Εσύ, που με τη Θανή, τη γριά και δυνατή ερωμένη,
Γέννησες την ελπίδα, μια γοητευτική τρελή,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που δίνεις στον προγραμμένο το βλέμμα αυτό το γαλήνιο κι υψηλό
Που καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό γύρω απ' το ικρίωμα
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που ξέρεις σε ποιες γωνιές των φθονερών γαιών
Ο Θεός ζηλότυπος έκρυψε τα πολύτιμα πετράδια,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που το διορατικό σου βλέμμα αναγνωρίζει τις βαθιές σκευοθήκες
Όπου κοιμάται θαμμένο το πλήθος των μετάλλων,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που το πλατύ σου χέρι κρύβει τα βάραθρα
Στον υπνοβάτη που πλανιέται στων κτηρίων την άκρη,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που μαγικά πραύνεις τα γέρικα κόκαλα
Του αργοπορημένου μέθυσου πατημένου από τ' άλογα,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που για να παρηγορήσεις τον ευπαθή άνθρωπο που πάσχει
Μας έμαθες ν' ανακατεύουμε το νίτρο με το θειάφι,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που βάζεις το στίγμα σου, ω εύστροφε συνένοχε,
Πάνω στο μέτωπο του ανελέητου και κακού Κροίσου,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Εσύ που βάζεις μες στα μάτια και μες στην καρδιά των κοριτσιών
Τη λατρεία της πληγής και την αγάπη των κουρελιών,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Στήριγμα των εξόριστων, φως των εφευρετών,
Εξομολογητή των κρεμασμένων και των συνωμοτών,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
Πατέρα θετέ. εκείνων που μες στη μαύρη του οργή
Κυνήγησε από τον παράδεισο της γης, ο Πατέρας Θεός,
Ω Σατανά, συμπόνεσε την ατέλειωτη δυστυχία μου!
C. Baudelaire
