Oι έτοιμοι

Γενναίοι αυτοι που πάντοτε ήταν έτοιμοι
για την ζωή και για τον θάνατο,
μη δειλιάζοντας μπροστά στη δυστυχία,
μη κομπιάζοντας μπροστά στην ευτυχία,
έτοιμοι να πανηγυρίσουν με τα πλήθη
ή να διαβούνε τη φριχτή υγρασία της μοναξιάς.

Αυτοι δεν χώριζαν τη ζωή του σε πέριοδους,
δε θυμούνταν μια φορά το χρόνο πως γεννήθηκαν άνθρωποι,
κερνώντας σοκολάτες
κι ανάβοντας βεγγαλικά με τους καλούς τους φίλους.
Αυτοί κάθε μέρα είχαν γενέθλια,
κάθε μέρα ήταν άνθρωποι.

Αδιάκοπα έτοιμοι
για τη χαρά ή το μαρτύριο,
δε συναλλάχτηκαν ποτέ με προθεσμίες,
δεν δίπλωσαν τα ιδανικά τους μες στο πορτοφόλι,
δεν κάθισαν να λογαριάσουν τη ζωή τους,
μα όταν έδιναν τη ζωή τους, ήξεραν τι έδιναν.

Όταν κόμπαζε ο θάνατος
τσαλαπατώντας πολιτείες και σπαρτά,
όταν όλες οι πόρτες είχαν κουφαθεί και βουβαθεί,
αυτοί βγήκαν στους ναρκωμένους δρόμους,
βγήκανε να τον αντιμετωπίσουν,
ξέροντας καλά πως δεν ήταν ένα λουλούδι
να σκύψουν, να το κόψουν και να το καρφώσουν στο στήθος τους.
Έτοιμοι για το μέγα ρίγος,
όρμησαν μέσα σε γρανάζια και τροχούς
να σταματήσουν το μακελειό,
να στομώσουν την έκρηξη.

Τώρα μας ψηλαφούν με βραδινούς ανέμους
χαράζοντας χαρακτηριστικά καινούρια στη μορφή μας,
άλλοι φωνάζουν πως ξεσκέπαστοι κρυώνουν,
άλλοι μέσα σε ξεροπήγαδα είναι πετρωμένοι
όρθιοι- ένα σκελετωμένο χέρι μόνο ' ξέχει πάνω απ ΄τις κοτρόνες
στηρίζοντας τον ουρανό,
στηρίζοντας τον κόσμο αυτόν, που τρίζει ετοιμόρροπος...
Γενναίοι, αυτοί, που πάντοτε ήταν έτοιμοι,
γενναίοι, αυτοι, που πέσανε,
χαρίζοντας τη σιγουριά και την ειρήνη
στη γη,
στη θάλασσα,
στη ζωή,
χαρίζοντας τη σιγουριά
στη σαστισμένη, στην αβέβαιη ανθρωπότητα.

Β. Λεοντάρης