Προς φίλον

Στίχους και πάλιν, φίλτατε, γυρεύεις να σού γράψω,
αλλ' είναι τέτοιος ο καιρός, που μούρχεται να κλάψω.
Εν τούτοις, αν και τήκωμαι από μελαγχολίαν,
διότι τώρα η Ελλάς αφήκε την Αγγλίαν,
θα καταστρώσω μερικούς προς χάριν σου και μόνον
ευχόμενος ευδαίμονα εις σε τον νέον χρόνον.

Με το Ημερολόγιον του ογδόντα έξη
βεβαίως θα εκέρδιζες, καθώς δεν αμφιβάλλω,
κι' αν είσαι όντως βέβαιος πως πάλι θα σού φέξη,
ευθύς Ημερολόγιον να ξεφουρνίσης κι' άλλο.
Αυτό και δίχως να 'στο 'πω θαρρώ πως το σκοπεύεις,
γιατί παντού με κυνηγάς και στίχους μου γυρεύεις.

Έχε υπ' όψει πάντοτε το πως θα βγάλης κάτι,
και γαρ εισί πολύτιμοι και της σχολής αι ώραι,
η έρημη σακκούλα σου ας 'βρίσκεται γεμάτη,
και άφινε τους παλαβούς να γράφουν για ονόρε.
Γιατί της δόξης αν ζητής μονάχα το στεφάνι,
ογρήγορα τα λάχανα θα φας του Δεληγιάννη.

Πολλούς ως τώρα συγγραφείς ήρώτησα με πόνον,
γιατί να γράφουν πάντοτε χωρίς κανέν συμφέρον,
κι' εκείνοι μου απήντησαν ότι συγγράφουν μόνον
για τας μελλούσας γενεάς των μεταγενεστέρων.
Αξίζει στέφανον αυτός, που για το μέλλον γράφει,
εν τούτοις τα βιβλία του μουχλιάζουν εις το ράφι.

Και τώρα πάλι φρόντισε σαν πέρσυ εν τω άμα
για το Ημερολόγιον τα δέοντα να ψάλης,
και γέμισε των Αθηνών τα φύλλα με ρεκλάμα,
αν κέρδη πενταπλάσια επιθυμής να βγάλης.
Δώσε κι' εμέ τον κόπο μου αν είναι ορισμός σου,
και ο Χριστός μας πάντοτε να είναι βοηθός σου.

Γ. Σουρής