Παρά την εστίαν

Ελθέ, φιλτάτη Εστιάς, επάνω εις το γόνυ,
Εδώ ας κλιν' η ξανθή μικρά σου κεφαλή.
Άφες το πυρ, ελθέ εδώ: ω η πνοή σου μόνη,
− Ας πίπτει έξωθεν χιών − αυτή με πυρπολεί.

Ελθέ λοιπόν! τόσον πολύ η Εστιάς κρυόνει;
Τότε ας πίωμεν! ιδού ο οίνος μας καλεί.
Εχ' η φιάλη αρκετόν ακόμη, μη λησμόνει!
Εγώ δεν θέλω, έχουσιν τα χείλη σου πολύ.

Επέκλινε την κεφαλήν ηρέμα· η εστία
Το κύκνειόν της ήρχισε σιγά να τερετίζη,
Και η θεά μου βλέπουσα το πυρ προσεμειδία.

Το πυρ, ο οίνος έσβεσαν και σκότος μας ηπείλει!
Πλην όχι! με τα όμματα η φίλη με φωτίζει,
Μοί δίδει πυρ με την πνοήν και νέκταρ με τα χείλη.

Γ. Στρατήγης