Η τέχνη παρήγορος

Εις τον Κον Κωστήν Παλαμάν
(Μετά την ανάγνωσιν των ποιημάτων αυτού "Τάφος")
Στού πόνου σου τ' ανήλια σκοτάδια
εκύτταξα με μυστική τρομάρα·
κόσμων ωραίων είδα εκεί ρημάδια
και χάος κ' ερημιά και μαύρη αντάρα.

Είδα να σέρνεται, να παραδέρνη
μεσ' στα συντρίμμια εκείνα την ψυχή σου
και μια χαρά φευγάτη παραδείσου
περίλυπη στη μνήμη της να φέρνη.

Όμως η θεία Τέχνη παραστέκει
και γράφει με το αίμα της καρδιάς σου,
και μαργαριταρένια σιγοπλέκει
στεφάνια από τα δάκρυα τα θερμά σου.

Ηχολογάει σαν μουσική το κλάμμα
μέσα στους στίχους σου, και τα κομμάτια
των κόσμων ξανασμίγουν, ω, τι θάμμα!
και γίνονται περίτεχνα παλάτια.

Μεταμορφώνεται του πόνου η χώρα,
η ατέλειωτη, σ' ανθόσπαρτο λιβάδι,
και χαραυγή μερώνει νικηφόρα
τ' άγριο, τ' απαρηγόρητο σκοτάδι.

Και βλέπω την ψυχή σου σαν ακτίνα
να τρέχη αιώνια απ' άνθος σε λουλούδι
κατόπι απ' το χρυσό της τ' αγγελούδι,
που φτερουγίζει μέσα στάνθη εκείνα.

Α. Προβελέγγιος