Καθώς που ένα χέρι τη στιγμή του θανάτου

Καθώς που ένα χέρι τη στιγμή του θανάτου και του ναυάγιου
ντύνεται τις ακτίνες του δύοντος ήλιου, έτσι και τα μέλη σου
όλα ακτινοβολούνε τα βλέμματα σου.
Δεν υπάρχει πλέον καιρός, ίσως δεν υπάρχει πλέον καιρός να με δεις,
Αλλά το φύλλο που πέφτει και ο δρόμος που στρίβει,
Θα σου πουν πως τίποτα δεν είν’ αιώνιο πάνω στη γη,
Εκτός απ’ τον έρωτα,
Και προσπαθώ μ’ αυτό να με πείσω.
Σωτήριες λέμβοι βαμμένες χρώματα ερυθρά,
Καταιγίδες που τρυπώνουν μέσα στα σύννεφα,
Κάποιο παρωχημένο βαλς που μεταφέροντας τον καιρό και τον άνεμο στα αχανή ουράνια διαστήματα.
Τοπία.
Εγώ δεν θέλω άλλο παρά την περίπτυξη εντός της οποίας μπορώ κι αναπνέω
Πεθαίνοντας το τραγούδι του κόκορα.
Καθώς που ένα χέρι, τη στιγμή του θανάτου, συσπάται, σφίγγεται η καρδιά μου.
Δεν έκλαψα ποτέ απ’ όταν σε γνώρισα.
Σ’ αγαπώ υπερβολικά αγάπη μου για να κλάψω.
Εσύ, θα κλάψεις στον τάφο μου,
Ή εγώ στον δικό σου.
Δεν θα είναι πολύ αργά.
Θα πω ψέματα. Πως ήσουν τάχα η ερωμένη μου.
Κι έπειτα είναι πράγματι άχρηστο.
Όπου να ‘ναι κι οι δυο θα πεθάνουμε.

R. Desnos