Στα βάθη της ψυχής μου, χαρίσματα θεικά,
Ολανοιγμένα νοιώθω δυό μάτια μυστικά.
Δεν τα φωτίζει ο ήλιος που λάμπει για τη γη
Καί πέρνουν φως απ' άλλη πιο καθαρή πηγή.
Στα βάθη της ψυχής μου, που πάθη ταπεινά
Δεν έχουν τόπο, νοιώθω δυό μάτια φωτεινά.
Καί βλέπω τα κρυμμένα, τ' αθώρητα θωρώ,
Τον άνθρωπο, την πλάσι, τ' αστέρια, τον καιρό.
Στα βάθη της ψυχής μου κ' εκεί που δε μπορείς
Ποτέ σου νάμπης − νοιώθω δυό μάτια ολημερίς.
Χεροπιαστά ξανοίγω τα πλάσματα του νού
Κ' επάνω μου σκυμμένους αγγέλους τ' ουρανού.
Στα βάθη της ψυχής μου τα μαύρα − μη σκιαχτής!
Ολανοιγμένα νοιώθω δυό μάτια ολυνυχτίς.
Καί χώρα ξαντικρύζω μ' ασύγκριτη ωμορφιά,
Μακρυά απ' την τρικυμία κι από τη συγνεφιά.
Στα βάθη της ψυχής μου τα πλέον μυστικά
Ολανοιγμένα νοιώθω δυό μάτια αρμονικά.
Κι όλο μ' εκείνα βλέπω μια λύρα μαγική…
Ωιμέ! τα δάχτυλά μου δε φτάνουν ως εκεί.
Στα βάθη της ψυχής μου, που πάθη ταπεινά
Δεν έχουν τόπο, βρίσκω δυό μάτια φωτεινά.
Καί βλέπω αγάλια αγάλια μπροστά μου να περά
Ο κόσμος των ονείρων με τα χρυσά φτερά.
Στα βάθη της ψυχής μου δυό μάτια μυστικά
Τα νοιώθω ολανοιγμένα, χαρίσματα θεικά.
Διαβάζω 'ς το βιβλίο της φύσεως το τρανό
Κάθε σβυστό ψηφίο και νόημα σκοτεινό
Στα βάθη της ψυχής μου, 'ς τα βάθη τα ιερά,
Ολανοιγμένα νοιώθω δυό μάτια λαμπερά.
Τα περασμένα εμπρός μου διαβαίνουνε ξανά,
Καί δέχοντ' άλλο σχήμα και φως τα τωρινά.
Στα βάθη της ψυχής μου τ' αμόλυντα γλυκά
Γλυκά ανοιγμένα νοιώθω δυό μάτια μυστικά.
Καί δείχνεται το μέλλον ακόμα το κρυφτό
Στα μάτια της ψυχής μου 'σαν αστραπή κι αυτό.
Εκεί που η σκύλα η Έγνοια δεν πάει, δεν αλυχτά,
Μεσ' 'ςτην ψύχή μου κρύβω δυό μάτια ολανοιχτά.
Μιά μέρα τ' άλλα μάτια, που είνε από γη πλαστά,
Θα λυώσουν μεσ' 'ς το μνήμα με το κορμί κλειστά.
Στα βάθη της ψυχής μου που πάθη κοσμικά
Δεν έχουν τόπο, νοιώθω δυό μάτια μυστικά.
Αυτά δε θα κλεισθούνε ποτέ, δε θα χαθούν,
Ελεύθερα μια μέρα γοργά θα φτερωθούν.
Τα μάτια της ψυχής μου, τα μάτια τα θεικά,
Πού μέσα μου ανοιγμένα τα νοιώθω μυστικά,
Ψηλότερ' απ' τ' αστέρια, 'ς τον έβδομο ουρανό,
Θε ν' ανταμώσουν πάλι το Φως το αληθινό!
Κ. Παλαμάς
Ολανοιγμένα νοιώθω δυό μάτια μυστικά.
Δεν τα φωτίζει ο ήλιος που λάμπει για τη γη
Καί πέρνουν φως απ' άλλη πιο καθαρή πηγή.
Στα βάθη της ψυχής μου, που πάθη ταπεινά
Δεν έχουν τόπο, νοιώθω δυό μάτια φωτεινά.
Καί βλέπω τα κρυμμένα, τ' αθώρητα θωρώ,
Τον άνθρωπο, την πλάσι, τ' αστέρια, τον καιρό.
Στα βάθη της ψυχής μου κ' εκεί που δε μπορείς
Ποτέ σου νάμπης − νοιώθω δυό μάτια ολημερίς.
Χεροπιαστά ξανοίγω τα πλάσματα του νού
Κ' επάνω μου σκυμμένους αγγέλους τ' ουρανού.
Στα βάθη της ψυχής μου τα μαύρα − μη σκιαχτής!
Ολανοιγμένα νοιώθω δυό μάτια ολυνυχτίς.
Καί χώρα ξαντικρύζω μ' ασύγκριτη ωμορφιά,
Μακρυά απ' την τρικυμία κι από τη συγνεφιά.
Στα βάθη της ψυχής μου τα πλέον μυστικά
Ολανοιγμένα νοιώθω δυό μάτια αρμονικά.
Κι όλο μ' εκείνα βλέπω μια λύρα μαγική…
Ωιμέ! τα δάχτυλά μου δε φτάνουν ως εκεί.
Στα βάθη της ψυχής μου, που πάθη ταπεινά
Δεν έχουν τόπο, βρίσκω δυό μάτια φωτεινά.
Καί βλέπω αγάλια αγάλια μπροστά μου να περά
Ο κόσμος των ονείρων με τα χρυσά φτερά.
Στα βάθη της ψυχής μου δυό μάτια μυστικά
Τα νοιώθω ολανοιγμένα, χαρίσματα θεικά.
Διαβάζω 'ς το βιβλίο της φύσεως το τρανό
Κάθε σβυστό ψηφίο και νόημα σκοτεινό
Στα βάθη της ψυχής μου, 'ς τα βάθη τα ιερά,
Ολανοιγμένα νοιώθω δυό μάτια λαμπερά.
Τα περασμένα εμπρός μου διαβαίνουνε ξανά,
Καί δέχοντ' άλλο σχήμα και φως τα τωρινά.
Στα βάθη της ψυχής μου τ' αμόλυντα γλυκά
Γλυκά ανοιγμένα νοιώθω δυό μάτια μυστικά.
Καί δείχνεται το μέλλον ακόμα το κρυφτό
Στα μάτια της ψυχής μου 'σαν αστραπή κι αυτό.
Εκεί που η σκύλα η Έγνοια δεν πάει, δεν αλυχτά,
Μεσ' 'ςτην ψύχή μου κρύβω δυό μάτια ολανοιχτά.
Μιά μέρα τ' άλλα μάτια, που είνε από γη πλαστά,
Θα λυώσουν μεσ' 'ς το μνήμα με το κορμί κλειστά.
Στα βάθη της ψυχής μου που πάθη κοσμικά
Δεν έχουν τόπο, νοιώθω δυό μάτια μυστικά.
Αυτά δε θα κλεισθούνε ποτέ, δε θα χαθούν,
Ελεύθερα μια μέρα γοργά θα φτερωθούν.
Τα μάτια της ψυχής μου, τα μάτια τα θεικά,
Πού μέσα μου ανοιγμένα τα νοιώθω μυστικά,
Ψηλότερ' απ' τ' αστέρια, 'ς τον έβδομο ουρανό,
Θε ν' ανταμώσουν πάλι το Φως το αληθινό!
Κ. Παλαμάς
