Γάτος και καθρέπτης

Ω φιλόσοφοι σοβαροί,
Οπού με γνώμη σταθερή
Ξοδεύετε παντοτεινά
Χρόνια ζωής προσωρινά,
Για να ξηγάτε τολμηροί,
Όσα ο νους σας δε χωρεί·
Καταδεχτήτε ολίγο τι
Προσεκτικό να βάλτε αυτί
Σε Γάτου φέρσιμο και νου,
Σοφού σωστά αληθινού.
Σε καθρέπτην ένας Γάτος
Αλλον όμιον του θαρρούσε·
Με παιγνίδια πάει τρεχάτος,
Να τον φτάκη προσπαθούσε.
Το γιαλί τον εμποδάει·
Θιαμασμένος απομνήσκει·
Αποπίσω ευτύς περνάει·
Μόν κι' εκεί δεν τον ευρίσκει.
Μεταέρχεται, κυττάζει,
Και τον βλέπει ομπρός του πάλι·
Σταματάει, συλλογιάζει,
Και ταράζει το κεφάλι·
Και οχ το φόβο μη του φύγη
Αντα φέρη αυτός τη γύρα,
Εστοχάστη στο κυνήγι.
Ν' αποκλείση πάσα θύρα.
Στην κορφή οχ τον καθρέφτη
Απηδόντας αναβαίνει·
Της κοιλιάς καβάλλα πέφτει
Και του λόγου του συσταίνει·
Δυο απέδω, δυο απέκει
Τα ποδάρια του κρατάει·
Μουλυχτά παραφυλάει·
Βέβιος τότε να τον πιάκη,
Σιγανά, αλαφρά αρχινάει,
Στο γιαλί να ιδή, να φτάκη.
Το κεφάλι να κρεμάη.
Ένα αυτί πρωτοματιάζει,
Κι' άλλο δεύτερο δοκέται·
Και τα νύχια του συντάζει·
Δέξια ζέρβια του κινιέται·
Εις αυτό, το ζύγι χάνει,
Ξαγλιστράει παραπατόντας
Το σκοπό δεν αποκάνει,
Και στον πάτο πάει βαρόντας.
Δίχως άλλο να φροντίζη
Και να πολυπραγμονάη,
Στα ποντίκια του γυρίζει,
Τον καθρέφτη απαρατάει·
Πια μου, λέγει, χρεία εμένα,
Τέτια κι' άλλα να γυρεύω;
Δίχως διάφορο κανένα
Το μιαλό μου να παιδεύω ;
Ό,τι ο νους να νοήση,
Σα μου λείπει κάθε πρόπος,
Δεν μπορεί να μ' ωφελήση,
Και χαμένος είναι ο κόπος.

Ι. Βηλαράς