Τα μεσάνυχτα, καθώς τα ρολόγια θα σκορπάνε άφθονο χρόνο
θα κάνω ένα βήμα πιο πέρα απ' τους συντρόφους του Οδυσσέα
στον τόπο του ονείρου, εκεί που δε φτάνει
η ανθρώπινη μνήμη.
Από τον βυθισμένο αυτό τόπο, διασώζω κατάλοιπα
που δεν καταλαβαίνω εντελώς:
τα πιο κοινά χορτάρια της βοτανικής,
ζώα κάθε λογής, συνομιλίες με νεκρούς,
πρόσωπα που εντέλει είναι προσωπίδες,
λέξεις από γλώσσες πανάρχαιες
και πότε πότε με πιάνει ένας τρόμος
που δεν συγκρίνεται με τα καθημερινά βάσανα.
Θα είμαι όλοι ή κανείς. Θα είμαι ο άλλος,
που ήδη είμαι δίχως να το ξέρω, αυτός που είδε
την αγρύπνια μου στο δικό του όνειρο.
Τη λογαριάζει υπομονετικά και χαμογελάει.
J. Borges
