Τραγουδάω το χορτάρι που γεννιέται μ' εμένα
τούτη τη στιγμή την ελεύθερη, τις ζυμώσεις
των τυριών, του ξιδιού, τη μυστική
του πρώτου σπόρου ανθοφορία, τραγουδάω
το τραγούδι του γάλακτος που πέφτει τώρα
από τη μια στην άλλη των μαστών λευκότητα,
τη γονιμότητα του στάβλου τραγουδάω,
τις φρέσκιες κοπριές των μεγάλων αγελάδων,
απ' το άρωμα των οποίων πετάνε πλήθη
και πλήθη
γαλάζιων φτερών, μιλάω
χωρίς καμιά μεταβολή για ο,τι μόλις τώρα συμβαίνει
στον μπούμπουρα και στο μέλι του, στη λειχήνα
με τις σιωπηλές εκβλαστήσεις της·
σαν αιώνιο ταμπούρλο αντηχεί
των διαδοχών η ροή, το πέρασμα
απ' το ένα ον στο άλλο, και γεννάω, γεννάω, γεννάω
με ο,τι γεννιέται, και γίνομαι ένα
με την επαύξηση, με τη βουβή εξάπλωση
όλων όσα με τριγυρίζουν συρρέοντας, βρίθοντας,
αναπαραγόμενα σε πυκνές υγρασίες μέσα,
σε στήμονες, σε τίγρεις, σε ζελατίνες.
Στη γονιμότητα ανήκω
και θα μεγαλώνω όσο μεγαλώνουν και οι ζωές:
είμαι νέος με τη νιότη του νερού,
είμαι αργός με τη βραδύτητα του χρόνου,
είμαι καθαρός με την καθαρότητα του αέρα,
σκοτεινός με το κρασί της νύχτας,
και θα είμαι ακίνητος, ήρεμος, όταν γίνω
τόσο ορυκτός, που δεν θα βλέπω πιά ούτε θ᾽ ακούω
και δεν θα συμμετέχω σε ο,τι γεννά, γεννιέται, μεγαλώνει.
Αφού διάλεξα τη ζούγκλα
για να μάθω να είμαι και να υπάρχω,
φύλλο το φύλλο,
συνέχισα τα μαθήματά μου
κι έμαθα να είμαι ρίζα,
βαθύς, βαθύτατος πηλός,
αμίλητο χώμα, κρυστάλλινη νύχτα,
και σιγά-σιγά, βήμα το βήμα, έμαθα όλη τη ζούγκλα.
P. Neruda
