Σε μια εικόνα του Μπαλεστριέρη.
Αν και η φωνή του δοξαριού και των κοκκάλων λείπει,
Για να σ᾽ ακούσω αληθινά, ω μουσική ουρανία!
Μα κ' έτσι ακόμα το βουβό των άλλων καρδιοχτύπι
Μου δείχνει την απόκοσμη εκεί μέσα λιτανεία.
Τίποτ' απ' τη συγκίνηση την ήσυχα πνιγμένη
Μεσ' τα βαρειά σκεπάσματα παραθυριών και τοίχων,
Τίποτε, ξένο κι' από με, η αμάντευτο δε μένει,
Που στο κατώφλι στέκομαι προσκυνητής των ήχων.
Κ' ενώ δεν ξέρω ποια γρροικούν μεγάλη συμφωνία,
Του Ναπολέοντα τάχατες, η τάχα των Ποιμένων ;
Ως τόσο φτάνει και σε με, καθάρια η αρμονία,
Δασών ανεμοφίλητων, κυμάτων αφρισμένων.
Και τότε βλέπω ζωντανή την ίδια εικόνα 'Εκείνου,
Γυμνό το πλαίσιο αφίνοντας σ' ένα ταπέτο απάνου,
Να κρούη με δάχτυλα αλαφρά, λευκά σαν άνθια κρίνου,
Τα πλήχτρα τα ελεφάντινα του μαγεμένου οργάνου.
Μ. Μαλακάσης
