Όταν απ' την καρδιά του Πάνα βγήκε το κρασί, μαζεύτηκαν τριγύρα του οι θεοί
Ποσειδώνας, Θεοτόκος, Σίβα, Μερκούριος
και διάφορα ζώα.
Ήρθε και το κρασί μες στο ποτήρι του
για να πεί τη γνώμη του μπροστά σε όλους.
Ο 'Αδάμ το είδε και το είπε στην Εύα,
η Εύα στο φίδι κ.ο.κ.
Ήρθε κι ο παλιός ασκός με τους ανέμους,
εύρωστος, εκστατικός, φίλος καλός.
Το παιγνίδι παίζονταν απ' τη μεριά
εκείνων που φορούσανε δόντια χρυσά.
Οι θεοί κουράστηκαν· ο Σίβα πρώτος,
ο Μερκούριος έπειτα.
Ο Ποσειδώνας έπιασε τη Θεοτόκο
και τη γέμισε άρμη και τη φίλησε.
Ο 'Αδάμ αγκάλιασε το φίδι
και του πέρασε γαρούφαλο στην κόμη.
Ο οίνος, στη συνέχεια, γέμισε την Εύα ευφροσύνη, αξιοπρέπεια, τυραγνία.
Τις παρόδους όλοι ακολουθήσανε
στην προσπάθεια να γευτούνε τον καρπό.
Πρώτος πήγαινε ο αυλός, ακολουθούσε ο ταύρος.
Στη σκισμή του ορίζοντα προβάλλει
το στεφάνι και τους λέει «πίσω, άπιστοι»
και λέει «σκληροί, του 'Απόλλωνα, πίσω, αρνητές».
Αυτά. Και η Θεοτόκος άπλωσε
το δικό της στεφάνι (τα χέρια) δακρυσμένη.
Είχαν καιρό να ιδούν τα μάτια του Θεού μου
άγγελο να χορεύει, πεταλούδα μυριόστομη, χορτάρι, ποτάμι
και μικρές ανταύγειες.
Κ. Χαραλαμπίδης
