Κυνήγια κουρασμένα

Άρρωστη νιώθω τώρα την ψυχή μου,
Είν’ άρρωστη η ψυχή μου από απουσίες,
Τη θλίψη της σιωπής έχει η ψυχή μου,
Τη φωτίζουν τα μάτια μου με ανίες.

Ασάλευτα κυνήγια διακρίνω
Στης μνήμης το μαστίγιο να ξυπνούνε,
Κι όλα τα μυστικά σκυλιά των πόθων
Με κουρασμένα βήματα περνούνε.

Ανάμεσα σε ζεστά δάση βλέπω
Σκυλιών αγέλες – όλα τα όνειρά μου,
Και στης ψευτιάς τα λευκά ελάφια πάνω
Κίτρινα βέλη – τα παράπονά μου.

Θέ μου, οι πόθοι μου λαχανιασμένοι,
Οι θερμοί πόθοι, των ματιών μου η απαντοχή,
Με πνοές βαθιά γαλάζιες έχουν κρύψει
Τη σελήνη που κλείνω στην ψυχή.

M. Maeterlinck