Ξενομιλήματα

Εσένα το τραγούδι τραγουδεί
του ξένου τού τραγουδιστή
με την κρυμμένη φωτεινή σε θαμπά γνέφια σκέψη;
Εσένα το τραγούδι τραγουδεί;

—Η θάλασσα τα πόδια σου αν τα ιδεί,
θα γαληνέψει.
Μα εγώ, καλόγερος εγώ υποταχτικός,
δετός αράδα αράδα
κι απ’ όσα είν’ όσια μέσα μου κι απ’ όσα αμαρτωλά,

μπροστά στης ομορφιάς σου τη λαμπάδα,
που καίει και που δεν καίγεται, σκυφτός,
ταιριάζω το ανατρίχιασμα που με κατρακυλά
με μιας βαριάς ηδονοστάλασμα ευωδιάς·
τη χύνει κάποιο απ’ τα «Λουλούδια του Κακού»

στη μαύρη γη της κολασμένης τής Ψυχής
που χρόνια τώρα με τα μάγια του ρυθμού,
σάμπως από τον άδη, το ’κοψε για μας
ο δαντικός ποιητής.
Και λέω και ξαναλέω: Τα πόδια σου

τα ευγενικά (για να πατάν, ανθούς και χλόη θα σπείρω)
κάθε φορά που δείχνονται παραμερίζοντας
τον κροσσωτό που τα σκεπάζει γύρο,
τις επιθυμιές
μαύρες πώς κι αυτές,

πώς τις βασανίζουν, πώς τις ερεθίζουν!
σα δυο μάγισσες φαντάζουν μπρος στο λογισμό
που όλο κι αναδεύουν, όλο και γυρίζουν
μέσα σ’ ένα αγγειό βαθύ
ένα φίλτρο ερωτικό.

(Ποιός μακάριος θα το πιει!)

Κ. Παλαμάς