Αμίλητα

Ποτάμι τρέχει η Αγάπη και όσο τρέχει
πληθαίνει και στ΄ ολόγλυκό της αίμα
δείχνει της ευτυχιάς το ουράνιο ψέμα
και ο δρόμος της, θαρρείς, σωμό δεν έχει.

Μα μπροστά της χωρίς να το παντέχει
του πόνου η πικροθάλασσα στο βλέμμα
απλώνεται γεμάτη δάκρυα κ΄ αίμα,
και τα πάντα ρουφάει, τα πάντα βρέχει.

Χρυσομάννα, εμαράθηκαν τα φύλλα
και χειμώνας πλακώνει· σε θωράω
κατάματα με τρόμου ανατριχίλα.

Και σέναν΄ αλαφιάζεται το πράο
άρρωστο ανάβλεμμά σου, σα να ερώτα·
θα χαρούμε άλλην άνοιξη σαν πρώτα;.-

Λ. Μαβίλης