Φιλία, πέταξες κ’ εσύ

Φιλία, πέταξες και συ
Μ’ όλα τα μύρια ονείρατά μου
Και με τη νειότη τη χρυσή
Και με τον πλούσιον έρωτά μου.

Αχ τώρα ποιόνε θα εξυμνή
Το έρημό μου το τραγούδι;
Αλήθεια, απόμεινες γυμνή
Χωρίς στολίδι ούτε λουλούδι.

Τη φτονερή ζαρωματιά
Βλέπω στο πλιό δροσάτο χείλι,
Βλέπω να βγαίνη άγρια νυχτιά
Από το πλιό ροδάτο δείλι.

Σαβανωμένη μου ομορφιά,
Σ’ έφαε του κόσμου η φαρμακίλα·
Θα ηχούν οι στίχοι μου ως καρδιά
Μέσα στης κάσσας σου τα ξύλα.

Λ. Μαβίλης