Κεκλεισμένων των θυρών

Αυτή την τραχύτητα
των λέξεων, ψυχή μου, πως τη μπορείς;
Χαμήλωσα τώρα, ή σώπασε,
όπως οι πέτρες, ή όπως
ο άλαλος πόνος, ή άλλαξε.
Γίνου κάτι άλλο. Κάτι σαν την αφή
του ήλιου στα δάχτυλα
του τυφλού.
Κλείσου τώρα και γνέσε,
μαλλί του ήλιου, το αίμα συ,
ζώσε τον κόσμο. Γίνου κλωστές,
ώρα να υφάνουμε.
Χρειάζεται ο καιρός ρούχα ψυχή μου,
Για ώρες βροχής, για ώρες ανέμου,
για ώρες αφέγγαρης λύπης
και νύχτας. Γύρω από την
ερημιά της ελπίδας, χρειάζεται ο κόσμος
έναν ορίζοντα. Γίνου καθώς
απάνω απ’ τους λόφους κάποτε ο Μάης
βροχούλα μετάξινη:
παρηγορία και φως, στους ώμους
του κόσμου.

Ν. Βρεττάκος