Ο σταχτύς θάνατος

Θαρρούσα ως τώρα -φίλοι μου καλοί-
θαρρούσα ως τώρα...πως όλα τα πράματα
βαδίζουν στη γήμέ το αληθινό τους χρώμα.
Η Χαρά άσπρη.Η Θλίψη χλωμή.
Ο Έρωτας ρόδινος Ο Θάνατος μαύρος.
Έτσι θαρρούσα...
Και περνούσα τις μέρες μου,
με τα χρώματά μου τακτοποιημένα.
Με τα όνειρά μου συγυρισμένα.
Με τα ποιήματά μου καθαρογραμμένα...
Γιατί έτσι τα ῾βλεπα.
Έτσι νόμιζα.
Μα μια μέρα...Μια μέρα -φίλοι μου καλοί-
ένα σταχτύ σύννεφο άφησε τον ουρανό του κι έπεσε στη κάμαρά μου.
Και τότε... όλα...
έχασαν το χρώμα τους.
Η Θλίψη έγινε σταχτιά.
Σταχτιά κι η χαρά.
Σταχτύς κι Έρωτας.
Και σταχτύς -αλίμονο- κι ο Θάνατος.
Ω Σειρήνα, εσύ...
Εσύ που τα 'βαψες όλα.
Που τ' άλλαξες όλα,
γιατί δεν άφηνες το Θάνατο-τουλάχιστον αυτόν-
να με πάρει με τ' αληθινό του χρώμα;

Μ. Λουντέμης