Παντοτινά

Όταν σε έχω αντίκρυ μου,
τη ζήλεια δεν την ξέρω.

Έλα με άντρα
πίσω από την πλάτη σου,
έλα με άντρες εκατό μέσα στην κόμη σου,
έλα με χίλιους άντρες ανάμεσα στο στήθος και στα πόδια σου,
έλα όπως ποτάμι
ξέχειλο από πνιγμένους άντρες
που συναντάει τη μανιασμένη θάλασσα,
το αιώνιο αφροκύμα, τον καιρό.

Και φέρ’ τους όλους
προς τα κει που εγώ σε καρτερώ:
εμείς θα ’μαστε πάντα μόνοι,
θα ’μαστε πάντα εσύ κι εγώ
μονάχοι μας πάνω στη γη
να ξεκινάμε τη ζωή.

P. Neruda