Ο άνθρωπος κι ο χρόνος

Το βράδυ
Ο κόσμος είν' άδειος
Μόλις και μετά βίας κάποιο φως
Η λάμψη ενός χεριού πάνω στη γη
Κι ενός κούτελου λευκού κάτω απ’ την κόμη
Μια πύλη ουράνια ανοίγει
Μεταξύ δυο δέντρινων κορμών
Ο καβαλάρης χαμένος τον ορίζοντα αγναντεύει
Όλα όσα ο άνεμος παρασέρνει
Όλα όσα ξεφεύγουν
Κρύβονται
Κι εξαφανίζονται
Πίσω απ’ το σπίτι
Τότε της βροχής οι στάλες πέφτουν
Κι είν' αριθμοί
Που γλιστρούν
Πίσω απ' την επιφάνεια της θάλασσας
Το καντράν ακάλυπτο
Δίχως εμπόδια ο χώρος
Τόσο σιμά στο χώμα ο άνθρωπος
Το πουλί χαμένο στους αιθέρες

P. Reverdy