Μια μικρή πανάδα γυαλίζει ανάμεσα στα μάτια που ανοιγοκλείνουν.
Το δωμάτιο είναι άδειο και τα παντζούρια ανοίγουν μες στη σκόνη.
Είναι η μέρα που μπαίνει ή κάποια ανάμνηση που κάνει τα μάτια σου να κλαίνε.
Το τοπίο του τοίχου –ο ορίζοντας από πίσω-
η μνήμη σου σε αναταραχή κι ο ουρανός πιο κοντά τους.
Υπάρχουν δέντρα και σύννεφα, κεφάλια που περνούν και χέρια πληγωμένα από το φως.
Και μετά είναι μια κουρτίνα που πέφτει και τυλίγει όλα τα σχήματα μες στη νύχτα.
P. Reverdy
Το δωμάτιο είναι άδειο και τα παντζούρια ανοίγουν μες στη σκόνη.
Είναι η μέρα που μπαίνει ή κάποια ανάμνηση που κάνει τα μάτια σου να κλαίνε.
Το τοπίο του τοίχου –ο ορίζοντας από πίσω-
η μνήμη σου σε αναταραχή κι ο ουρανός πιο κοντά τους.
Υπάρχουν δέντρα και σύννεφα, κεφάλια που περνούν και χέρια πληγωμένα από το φως.
Και μετά είναι μια κουρτίνα που πέφτει και τυλίγει όλα τα σχήματα μες στη νύχτα.
P. Reverdy
