Ο Νυμφίος

– Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…
Στη σκοτεινιά πόυ ολόγυρά μου απλώνει
τρέμει θαμπό τ᾿ ασημοκάντηλό μου·
και ῾δω όπου ασυντρόφιαστη και μόνη
αποτραβιούμαι, νοιώθω να ζυγώνη
το σύγκρυο αναφτέριασμα του τρόμου.
– Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…
Ο χνουδωτός καντηλοσβύστης πάει
στο φως, που τον τραβάει, πάει και πέφτει·
φάντασμα καλοθύμητο περνάει
μ᾿ ανάλαφρον ανάσυρμα και πάει
και πνίγεται στα βάθη ενός καθρέφτη.
– Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…
Με νημ᾿ ανεμοκλώστινο η αράχνη
της έγνοιας πλέκει στην καρδιά μου δίχτυ·
σαν κάποιο χέρι κρούσταλλό μου ψάχνει
των σπλάχνων μου τα σπλάχνη – μα ούτε άχνη
μ᾿ ουδ᾿ ανεπνιά γρικάω το μεσανύχτι.
– Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…
Και σφαλιχτά τα μάτια μου σκεπάζω
με τα χέρια μου και κρύβω το κεφάλι
βαθιά στο προσκεφάλι… και κοιτάζω
τανάερο φάντασμα, που δεν τρομάζω,
στα βάθια της ψυχής μου να προβάλλη.
– Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…
Πάσα στιγμή, που ζη την πάσα ημέρα,
την έγνοια την ανείκαστή μου, ω Πόθε,
πληθαίνοντας, μου κρυφολές: –Καρτέρα,
να ιδής, λιχνίζοντας στον ίσιο αγέρα,
πέρα τις πίκρες, τη χαρά σου εδώθε!
– Ιδού ο Νυμφίος έρχεται…
Έλα, εκλεκτέ, σφιχτοπερίπλοκέ μου,
η ελπίδα μου κ᾿ η γλυκαπαντοχή μου·
Έλα, εκλεκτέ, που ακαρτεράω, και πιέ μου,
ροδέμνοστε και παγκαλόμορφέ μου
στη φούχτα μου εδώ μέσα τη ψυχή μου!

Ι. Γρυπάρης