Η ποίησις των ερειπίων

Σε βλέπω εκεί ρημόσπιτο, σε βλέπω εκεί ρημάδι.
Αγριόχορτα στο δώμά σου τα χρόνια έχουνε σπείρει.
Χιόνια, βροχές σ' εγέρασαν, αντάρες σ' έχουν φθείρει,
και στέκεις και ονειρεύεσαι στο μακρινό λαγκάδι.

Το μάτι μου, απ' ονείρατα ποιητικά γεμάτο,
που τ' άπειρο διάστημα γοργά το ταξειδεύει,
και λούεται μες στα κύματα που λάμπουν εκεί κάτω −
μ' αγάπη και προτίμησι στο δώμά σου σταθμεύει.

Οι στοχασμοί μου − αναλαμπές, που στέλλουν οι αιώνες
και η Ζωή − στο δώμά σου ανεβοκατεβαίνουν,
και μέσα στα χαλάσματα, που αράχνες τώρα υφαίνουν,
πετούν της φαντασίας μου η ρόδινες εικόνες.

Τι βρίσκει στα συντρίμμια σου τα θλιβερά το μάτι;
ποια βρύσι τρέχει απόκρυφη στα σκόρπια σου λιθάρια,
και πίνει η φαντασία μου κι' ωραίους κόσμους πλάττει,
κόσμους ζωής στα κρύα σου, νεκρά σου απομεινάρια;

Και κάποτε μεσ' από κεί βαρειά φωνή μου κράζει:
"Ω συ, που ο νούς σου μέσα 'δω μ' αυθάδειαν οργιάζει
κ' ευδαιμονίας όνειρα στα ερείπια χρυσοπλέκει,
ξέρεις μια μερ' αν μ' έκαψε του πόνου αστροπελέκι;"

Α. Προβελέγγιος