Διπλός πόνος

Χρυσή αράχνη μυστικά τον έρωτά μου υφαίνει
κ' είν' η αγάπη μου κρυφή κ' εντροπαλά κρυμμένη.
Κ' η πειό λεπτή αναπνοή όπου 'ςτον κόσμο εστάθη
αν την φυσήση μια στιγμή εσχίστηκε κ' εχάθη.

Μόνον εκείνη π' αγαπώ 'ςτο πλάι μου διαβαίνει
και σαν να βλέπη κάτι τι μα δεν καταλαβαίνει,
γιατί ποτέ δεν έμαθε κι' ούτε ποτέ θα μάθη
πως κρύβω την εικόνα της μεσ' 'ςτης καρδιάς τα βάθη.

Κι' όταν σιμά μου έρχεται και χίλια λόγια αρχίζει,
την ώρα που η αγάπη μου 'μπροστά της ξεχειλίζει
και θέλει μ' ένα δάκρυο 'ςτα μάτια να φανή,
Φεύγω προτού το δάκρυ μου 'ςτα βλέφαρά μου φθάση,
γιατί εκείνη άμα το 'δη 'μπορεί και να γελάση,
κ' έτσι διπλός ο πόνος μου, διπλός θε να γενή.

Ι. Πολέμης