Εστραβαγάριο

Αναρωτιέμαι αν τούτη την ευδαιμονία
Πρέπει να την πληρώσω πως και πότε.
Απ΄ όσα πράγματα έχω δει
Μονάχα εσένα θέλω να εξακολουθώ να βλέπω,
Απ’ ότι έχω αγγίξει,
Μονάχα το δέρμα σου θέλω να αγγίζω.
Αγαπώ το πορτοκαλένιο γέλιο σου,
Μου αρέσεις την ώρα που κοιμάσαι.
Πώς να γίνει αγάπη, αγαπημένη,
Δεν ξέρω οι άλλοι πως αγαπάν
Δεν ξέρω πως αγαπήθηκαν άλλοτε,
Εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω,
Φυσικότατα ερωτευμένος.
Μου αρέσεις κάθε βράδυ και πιο πολύ.
Που είναι; Όλο ρωτάω
Αν λείψουν μια στιγμή τα μάτια σου.
Πόσο αργεί! Σκέπτομαι και με πειράζει.
Αισθάνομαι φτωχός, ανόητος και θλιμμένος,
Και φτάνεις εσύ και είσαι θύελλα
Που φτερούγισε μέσα από τις βερικοκιές.
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ κι όχι γι’ αυτό,
Για τόσα πράματα και τόσα λίγα,
Κι έτσι πρέπει να είναι ο έρωτας
Μισόκλειστος και ολικός,
Ιδιάζων και τρομαχτικός,
Σημαιοστόλιστος και πενθοφορεμένος,
Λουλουδιασμένος σαν τ’ αστέρια
Και χωρίς μέτρο – όριο σαν το φιλί.

P. Neruda