Προς την σελήνην

Ενώ το άρμα της νυκτός ζοφώδες σκότος χύνει,
Ενώ συρίζει ο βορράς και η ανεμοζάλη,
Η πνευστιώσα λάμψις σου, παρθενική σελήνη,
Ωσεί ακτίς παρήγορος εκ των νεφών προβάλλει.

Ω! πόσον σε ηγάπησα εις ρέμβην αφειμένος
Υπό το φως σου το γλυκύ φαιδρόν παιδίον έτι,
Το μέγα σου μυστήριον εζήτουν εσκεμμένος,
Και ήσο συ η μόνη μου διηνεκής μελέτη.

Ποσάκις αθυμών μακράν ψυχής πεφιλημένης,
Και φέρων αιματόρρυτον το έλκος της οδύνης,
Σε είδον εις τα στήθη μου δειλή να καταβαίνης,
Και βάλσαμον λυσίπονον εκεί να μοί εγχύνης.

Και όταν, βλέπων όλους μου τους πόθους εσβεσμένους,
Εις την σκιάδα της νυκτός εζήτησα γαλήνην,
Υπό τους θόλους τουρανού τους ερρυτιδωμένους,
Σε μόνην εύρον σύντροφον εις της ζωής την δίνην.

Ωχρά καθώς η λάμψις σου, αλλ' ως αυτή αιμύλη,
Η ύπαρξίς μου φθισιά εν μέσω της σκοτίας,
Θάρρει, σελήνη, συμπαθής ποιητική μου φίλη,
Θα ευρεθή και δι' ημάς σταγών ευδαιμονίας.

Ι. Παπαδιαμαντόπουλος