Πέτα, ψυχή μου, πέτα!
την γην αποχαιρέτα.
Μη τρέμης, μη σκιασθής,
Σ' αιώνιο σκοτάδι,
σ' ανυπαρξίας Άδη
δεν θενά βυθισθής.
Ούτε σε σφαίρες ξένες,
έρημες, νεκρωμένες,
δεν θενά πλανηθής.
Ψυχή μου, μη δειλιάζης.
Συ, που σε μια στιγμή
το Σύμπαν αγκαλιάζεις
και τολμηρή στο θείο
βαθύνεις μεγαλείο,
δεν πλάσθηκες θνητή.
Άνοιξε το φτερό σου
τ' άϋλο κι' ανυψώσου
ελεύθερη, γοργή,
φαιδρή, σαν ήλιου αχτίδα,
στην πρώτη σου πατρίδα,
στη θεία σου πηγή.
Εκεί τα ονείρατά σου,
εκεί τα ινδάλματά σου
θα σε προϋπαντήσουν.
Θ' απλώσουνε τα χέρια
κι' ανάμεσ' απ' τ' αστέρια
θα σε καθοδηγήσουν.
Χαρούμενη ανυψώσου.
Εκεί θα λάμψη εμπρός σου
μ' αφάνταστη μαγεία
ο,τι στη γη ποθούσες,
κ' εμάντευες, ζητούσες
μεσ' στη Δημιουργία.
Α. Προβελέγγιος
