Η ευγένεια της κωμωδίας μας

Όταν ξεραθεί το χαμομήλι στον καλύτερο ήλιο της χρονιάς
έρχονται βράδια να γυρέψει από δαύτο κι ο φτωχός κι ο πλούσιος
κι όπως κυλάει ζεστό μέσα μας και βάλσαμο
κ᾿ ευωδιάζουν τα σπλάγχνα κι αρμονίζονται
φέρνοντας κάποιο αίσθημα φαγωμένης πεταλούδας με τα χνούδια της
ένα τίποτα ένα χορτάρι φέρνοντας όλη την ειρήνη
έτσι κι ο Ιησούς ένα τίποτα, μονάχα φτυσμένος
μονάχα η μέσα φλόγα που λιώνει την αφή
κι ο Θεός γυμνοπόδης εν᾿ αρνί στον αέρα
ψηλά στο δέντρο της βυσσινιάς το καιόμενο πέρα στη δύση.
Α τι φριχτό που είναι το νερό ένα τίποτα κι ο αόρατος
μας έτυχε καθώς το μαχαίρι στο λαιμό του κόκορα.

Ν. Καρούζος