Τ’ αστέρια φωτοστόλιστα τριγύρω στο φεγγάρι
το συνοδεύουν με χαρά στο μυστικό του δρόμο.
Τ’ αγέρι δεν ανάσαινε· τα δένδρα που εκοιμώντο,
τα λογκωμένα τα βουνά, τα χόρτα, τα λουλούδια
το πανηγύρι τ’ ουρανού θωρούνε ερωτευμένα.
Ακούστηκ’ ένα πάτημα κι αλύχτησαν οι σκύλοι.—
Τ’ άλογο εδιάβαινε φωτιά… Στην τρίχα του τη μαύρη
ασπροβολούσαν οι αφροί. Στη σέλα καρφωμένος
ένας Αράπης κάθεται, άσχημος σαν το Χάρο.
Τ’ ολόχρυσό του το σπαθί που λάμπει στο φεγγάρι
Ακούστηκ’ ένα πάτημα… Τα δένδρα που εκοιμώντο,
τα λογκωμένα τα βουνά, τα χόρτα, τα λουλούδια
ξυπνούν κι ανατριχιάζουνε… Αλύχτησαν οι σκύλοι…
Τ’ άλογο εδιάβαινε φωτιά τα πέταλά του αστράφτουν.
Α. Βαλαωρίτης
το συνοδεύουν με χαρά στο μυστικό του δρόμο.
Τ’ αγέρι δεν ανάσαινε· τα δένδρα που εκοιμώντο,
τα λογκωμένα τα βουνά, τα χόρτα, τα λουλούδια
το πανηγύρι τ’ ουρανού θωρούνε ερωτευμένα.
Ακούστηκ’ ένα πάτημα κι αλύχτησαν οι σκύλοι.—
Τ’ άλογο εδιάβαινε φωτιά… Στην τρίχα του τη μαύρη
ασπροβολούσαν οι αφροί. Στη σέλα καρφωμένος
ένας Αράπης κάθεται, άσχημος σαν το Χάρο.
Τ’ ολόχρυσό του το σπαθί που λάμπει στο φεγγάρι
Ακούστηκ’ ένα πάτημα… Τα δένδρα που εκοιμώντο,
τα λογκωμένα τα βουνά, τα χόρτα, τα λουλούδια
ξυπνούν κι ανατριχιάζουνε… Αλύχτησαν οι σκύλοι…
Τ’ άλογο εδιάβαινε φωτιά τα πέταλά του αστράφτουν.
Α. Βαλαωρίτης
