Αυτοσυναίσθηση στον ασφαλτόδρομο

Συχνά διανοούμενος ωσάν ηλίθιος ἡ μόλις ποιητής
χάνοντας από τα μάτια μου τα ευλύγιστα
σμήνη από ηχοφρὲνεια /είν' επίδεσμοι αιματωμένοι
στη φαεινἡ πληγή του μυστηρίου/
συχνά τα λόγια μου τα κυνηγούν ερινύες και δρὰκοι
πανικοβάλλοντας την τόσο νευρική μου προφορικότητα
φτερουγἰζουν έτσι κάνα δυο λέξεις ερείπια
γλιτωμένα σε χορτἀρια από φράσεις θνησιμαίες κι αβέβαιες
το στόμα μου δεν υφίσταται-, τείχος η λάμψη που υφαίνει
αιματηρἀ τη φθαρτότητα.
Για ιδἐς ψηλά, διἀττοντες-: τα ρἰγη που θρυμματίζουν
τη βραδινή κι ασὡματη θεότητα.
Δεσμοφὐλακες είν' οι λέξεις τραυματίες τα γάργαρα σώψυχα
ψηφιδωτό σε ηλιόλουστη σιγή: στα λιθὰρια υπ' ατμόν η σαύρα
πολύκλωνα όνειρα εδάφους κι άλλα φυτικά μνημὁνια
σήπονται στην αγχὡδη απεικόνιση στα ελεεινά
νυχτὡματα στην έρπουσα υγρασία.

Ν. Καρούζος