Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

Τυχερός

Ανεμοδέρνουν μέρα νύχτα απάνου
σε στύλους σταυροσήμαδα φτερά σου,
να γελιέσαι πως ειν᾿ Ελλάδα ο τόπος.
Μα δίπλα τ' αγκαλιάζει να τα σπάσει
του ξένου η αστερομάτισσα κατάρα.
Αν φαρμάκωνε μόνη τον αέρα,
ίσως, ραγιά να ξύπναες κάποιαν ώρα:
«Στη χώρ᾿ αυτή που τήνε λέω δικιά μου
ξένος είμαι και τυχερός που ζω !»

Κ. Βάρναλης