Εις τον εαυτόν μου

Έλα, εαυτέ μου, μια φορά και συ
ώμορφη να εύρης τούτη μας τη σφαίρα·
κόσμοι εμπροστά σου ας φανούν χρυσοί,
και αυτή τη νύκτα βλέπε για ημέρα.

Δες και συ τον κόσμο μια φορά καλό,
μες 'στη μαύρη λύπη σκόρπισε χαρά,
ήσυχο εμπρός σου κύτταξε γιαλό,
άνοιξι, λουλούδια, κι' όχι συμφορά.

Τους πενθίμους στίχους ξέσχισε και κάψε,
άρχισε να πίνης κι' όλο να γελάς,
πετακτά τραγούδια και αλέγρα γράψε,
πες και συ πως πάει πρίμα η Ελλάς.

Μ' ευτυχίαις όλων μάγευε τ' αυτιά ...
μη, καϋμένε, ήσαι τόσο σιχαμένος!
φθάνει κι' η μουρμούρα κι' η τσαναμπετιά,
πέρασε μια ώρα ευχαριστημένος.

Πότε τέλος πάντων θε να ξεθυμάνης;
πότε πια τη γρίνια θα την βαρεθής;
την ψυχρή σου γλώσσα πότε θα ζεστάνης;...
Φα την επί τέλους, πριν να φαγωθής.

Γ. Σουρής