Και για μούντζα ο λαός και για λιβάνι.
Ο λαός είναι τίποτε και είν' όλα,
είναι του εκδικητή το γιαταγάνι
κι είν’ η μαϊμού η ξεδιάντροπη, η μαργιόλα,
και η ρίζα και η κορφή, ο στερνός κι ο πρώτος,
κι εγώ κι εσύ, κι ο ανθός κι η καρμανιόλα,
κι ο αρχαίος Αθηναίος κι ο Οτεντότος.
Στο τραγούδι του αηδόνι αναστενάζει,
στο θυμό του της αστραπής ο κρότος.
Σαν τρώει τα σπλάχνα του λαού μαράζι,
κανείς πλαστουργός ήρωας, κανείς θεός.
Η δόξα, όπου αρχόντοι και βαστάζοι
με μια σφραγίδα σφραγισμένοι: Λαός.
Κ. Παλαμάς