στην πολυθρόνα τη στενή ριμένο
με ασκητικό στα χέρια κομπολόι
κορμιού ή ψυχής κάποιο κακό κρυμμένο.
Τη σκηνή της αρρώστιας μου έχω στήσει
στο παραθύρι ομπρός· κι εκεί που μένω,
το μεσημέρι, το πρωί, και η δύση
σε γκαρδιακή ανταπόκριση με σμίγουν
με μια πλατιά σα μαγεμένη φύση.
Μα του γερού τα μάτια δεν ξανοίγουν
όσα βλέπω στα ολόακρα τ’ ουρανού·
τη ματιά μου ξαφνίζουνε, μου πνίγουν
αστρικά και φαντάσματα το νου.
Κ. Παλαμάς
