Με λίγο ουρανό και λίγη θάλασσα
ξεπλένονται τα σκεύη των θεών.
Τα χάρτινα ποτήρια τους δεν είναι
ανάγκη αυτά να ξεπλυθούν. Προκρίνεται,
λόγω ημέρας, το γοργόν και χάριν.
Εξάλλου οι θεοί του Πάνω Κόσμου, περιβαλλοντιστές εξ ορισμού,
ξεύρουν το τι και πως.
Ένας μονάχα
ντυμένος ρούχο ανθρώπινο, πηγαίνει
από καιρού εις καιρόν στο Δελφικό.
Το συνηθίζει (αρέσκεται) να παίζει
με της Πυθίας τον λόγο τον πλεκτό.
Πληρώνει δέκα μνας με του Διός
την κεφαλή στην εμπροσθίαν όψιν.
'Αλλά κι εγώ ανάγκη να φυλάγω
την οπισθίαν του φιλίου θεού.
Σαφώς να μη δηλώνω τ' όνομά του,
που, αν θεσπίστηκα ποιητής, το οφείλω
εν μέρει και σ᾽ αυτόν – καθώς γεννιόμουν
έβαλε το χεράκι του – ώστε σώπα!
Και πες για τους θεούς εν γένει και
για τα κροντήρια τους και για τα θαυμαστά τους.
Κ. Χαραλαμπίδης
