Πήρε τ᾽ ομοίωμα του προβάτου
και τον χάλκινον όφιν,
πήρε τη στάμνα τη χρυσή
και τη λαβή του προφήτη
κι ήρθε γεμάτος άρτο, να κηρύξει
την εξεικόνιση της Αποκάλυψης.
Αδύνατον λοιπόν ν' αντλεί ο Θεός
άλλη φανέρωση απ' τη σάρκα.
Μ' αγγίζει και θαρρείς ανατριχιάζουν
οι άγγελοί Του μέσα στον κρυψώνα.
Μου λέει: «Ποίηση είναι τα πουλιά
που κολυμπάν σαν ψάρια στον αέρα,
είναι του λόγου, αν θέλεις, η γαστέρα
επιζωγραφισμένη στ' ανοιχτά».
Κι ο ουρανός επαίρεται πως ήταν
ντυμένος με λευκό μαβή χιτώνα.
Στην αποτύπωση του φεγγαριού του
κανένα σύννεφο δεν βεβηλώνει
εκείνη την ψηλάφιση της σάρκας.
Όμως εγώ σε Σένα, Κύριε, τι προσφέρω
οπού δεν έχω ένα μαντίλι να σε δώσω
και σάνδαλα σκιάς των μελλουμένων
ακάνθινων στεφάνων κι ουδέ είμαι,
αλίμονό μου, τόσο αμαρτωλός.
Κ. Χαραλαμπίδης
