Ποτέ πια δε θα ξαναβρεθώ εκεί κάτω.
Και ποτέ δε θα σταθώ βουβός -
μπρος στο φώσφορο μιας λίμνης.
Και δε θα δροσιστώ ποτέ
απ´τις βεντάγιες των φοινίκων -
που αερίζουν τ´άστρα σου.
Ποτέ πια .
Γιατί δυο ταξίδια τόσο μακρινά
- σε μια ζωή, τόσο μικρή ζωή -
είναι πολύ, πολύ - κι εγώ
δεν έχω καιρό.
Όσα χρόνια μου ´μειναν, τα ´κανα βιβλία.
Τώρα δε μου μένει
παρά να μεν τα προδώσω.
Όμως...
Αν έρθει κάποιος και μου πει
(αν με ξυπνήσει κάποιος τη νύχτα
και μου πει): <<Το ποτάμι!...
Το ποτάμι της Ταν-Χουά,
το μελωμένο κείνο ποτάμι
που έπαιζαν ξυπόλυτα τα παιδάκια,
το γέμισαν αίματα, Κείνοι -
που δεν αγαπούν τα παιδιά>>...
τότε εγώ όπου και να ´μαι...
όση νύχτα κι αν με βαραίνει,
όσα γηρατειά,
όση λύπη κι αν κλείνω μέσα μου,
όση βαρυθυμιά,
θα την πετάξω!
Και θα πάρω το δρόμο για την Ταν-Χουά
για να διώξω με ουρλιαχτά - Κείνους
που ματώνουν τα παιδικά ποτάμια!
Μ. Λουντέμης
