Πριν προσκυνήσης της Θεάς της Γης το μυστικό τροχό
γνώστης του μυστικού του, τραγικός αναβάτης του Ιερού δρόμου
νήστεψες για τον αναμενόμενον εξιλασμό
κι εκάθαρες τη σκέψι σου από τη λαγνεία
και την αφή σου από τις θύμησες της ζωής.
Το Ιερό ξόανο μίλησε την τελευταία στιγμή
καθώς γονατιστός μπροστά του περίμενες την ιερή χειρονομία
που θ' απόσυρε τον πέπλο από τα μάτια σου
και με τη μυστική γνώσι θα σε πλημμυρούσε.
" Μη" ακούστηκε, "μη με θίξης με της λατρείας τα χείλη
όσους εγώ επιθυμώ κατασταίνω μύστες.
Εσύ και πρίν φιλήσης τον Ιερό τροχό, τη γνώσι
έχεις του κόσμου του φρικτού και της αλήθειας
και μ' έχεις κρίνει πριν και αγαπήσει με πόθο.
Θέλω λατρεία ιερή, και στο πόθο υποχωρώ μονάχα
συνεπαίρνοντας όποια διαλέξη, δεν υποκύπτω"
Τα χείλη έμειναν για λίγο τεταμένα κι η αφή γυμνή
κι η ακοή πλήρης, αναπληρώντας την θαμπήν όρασι
ο θείος φόβος χύθηκε σαν αταξία στο αίμα και ψύχρανε τις φλέβες
και το κεφάλι γυρτό καθώς εγύριζες προς τα πίσω
φεύγοντας την περίπτυξι της γνώσεως και την ολοκλήρωσι
της μυστικής τελετής που εσφράγισε τη νηστεία σου.
Συντροφεύοντας τους κτύπους της ακατασίγαστης καρδιάς
εν' απέραντο "Μη" ηχάει πάντα στ' αυτιά σου
καθώς η αδυναμία σου να βεβηλώση, δίχως τη θέλησι Της,
ασπαζόμενος τον ιερό τροχό του αρχαίου ξοάνου
στο σκοτεινό κι αμάρτυρον ιερό, σε πνίγει
αν έχεις τολμήσει, το "Μη" δε θ' ακουγόταν ποτές.
Που θα βρης τη χαμένην ενότητα του εαυτού σου, της Γης, της Χαράς;
Πως θα γονιμοποιήσης τη σκέψι σου που θα αναπαύσης τους καϋμούς σου;
Καθώς εβγήκες απ' το Τελεστήριο χλομός κι ανέγνωρος
το μυαστικό σου δεν εξομολογήθηκες στον Απόλλωνα,
ούτε εμπιστεύτηκες στη μαντική δύναμι.
Το "Μ" γίνηκε χιλιάδες νεκρά αγκαλιάσματα απραγματοποίητα,
η άρνησι γίνηκε αρμοί λυμένος, νεύρ' αδύνατα, σκέψι νωθρή,
υποταγή στη Μοίρα που σ' οδηγεί σ' ανέλπιστο τέλος.
Κι όμως δεν είδες έχεις ακούσει μονάχα την άρνησι
κι ένοιωσες τον αέρα της αρνητικής χειρονομίας.
Και καθώς συχνασπάζεσαι τον μικρό Λάρητα στο σπίτι σου
μ' ανοιχτά τα μάτια, τις αισθήσεις ξυπνές και την ελπίδα,
νοιώθεις κάθε φορά πόσο μάταια περιμένεις τη λύτρωσι
απ' το φιλί του εφεστίου Θεού σου, πόσο μάταια ζητάς
την ενότητα με τη Γη και την τρεμάμενη μικρούλα στάλα
της Χαράς που δεν ακύλησεν απάνω σου ως ευλογία.
Κι όλα γίναν νόημα, τυφλή υποταγή, "Μη" γονιμοποιημένο
και γενικευμένος στον κόσμο της καταδίκης σου.
Και δεν έχεις δύναμι πια γι' άλλη νηστεία και κάθαρσι
και δεν έχεις στο καθαρτήριο θέσι λυτρωτική πρόσκαιρη,
και δεν έχεις την δυνατότητα των ήχων, να υψώσης
ως στα μεσούρανα, ως τις μακρυνές θάλασσες και ως τα υπόγεια σπήλια
τη διαματρυρία σου για τη χαμένη λύτρωσι κύμα οργής
που να μείνη στες θύμησες όσων τυχόν εννοήσουν αργότερα!
Ν. Τωμαδάκης
